مینی ایمپلنت ارتودنسی

مینی ایمپلنت ارتودنسی  در گذشته برای درمان های دندانی و ارتودنسی از روش های پیچیده بیومتریک استفاده می شد. اما در قرن بیست و با اختراع مینی ایمپلنت ها این مشکل بر طرف شده و از مینی ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه استفاده می شود.
امروزه از این روش در سراسر دنیا استفاده می شود و یک روش درمانی در کنار ارتودنسی می باشد که دندانپزشک اعمال می کند.

توضیح مینی ایمپلنت

اگر بخواهیم در یک بیان ساده مینی ایمپلنت را تعریف کنیم، باید بگوییم که مینی ایمپلنت یک پیچ تیتانیومی کوچک و ظریف است که در استخوان فک به کار گذاشته می شود. اینکه مینی ایمپلنت در کجا کاشته شود بستگی به درمان دهانی و تشخیص دندانپزشک برای ارتودنسی دارد. اما در کل باید جایی برای اتصال مینی ایمپلنت مشخص کرد که از آن بتوان به عنوان لنگر استفاده کرد.
پس از اتصال مینی ایمپلنت در جای مشخص شده از فنر یا زنجیر برای اتصال به براکت ها کمک گرفته می شود. در این صورت نیروی وارده بر دندان کنترل می شود.

کاربرد مینی ایمپلنت

کاربرد بالای مینی ایمپلنت ها در ارتودنسی قابل توجه است، بدین صورت که در طول درمان به ثبات و پایداری در کنار حرکت دادن دندان ها نیاز باشد.
از جمله کاربردهای دیگر مینی ایمپلنت می توان به موارد زیر اشاره داشت:

• بستن فاصله بین دندانی
• ایجاد فاصله بین دندانی به واسطه عقب کشیدن دندان های آسیاب
• اصلاح راستایی و اپن بایت کردن دندان ها

بسته به نوع درمان و محل مورد نیاز می توان از مینی ایمپلنت ها در استخوان فک یا سقف دهان، فاصله میان دندان، زیر بینی و یا حتی بالای چانه و پشت دهان نیز استفاده گردد.

نحوه کار مینی ایمپلنت ها

نحوه کار مینی ایمپلنت ها بدین صورت است که قسمتی از براکت به واسطه مینی ایمپلنت به استخوان مورد نظر وصل و ثابت می شود. بخش دیگر می تواند با نیروی وارده کم، حرکت خود را داشته باشد. در نتیجه آن دو بخش براکت و کل ساختار دهانی اصلاح می شود.
قبل از ورود مینی ایمپلنت ها به دندان پزشکی و ارتودنسی، برای پایه و لنگر از دندان های بزرگتر دهانی مانند آسیاب و یا نیش استفاده می شد و یا از ارتودنسی خارج یا داخل دهانی کمک گرفته میشد.
این استفاده ها خود مشکلاتی داشتند، از این قبیل که در صورت اعمال نیروی زیاد به دندان های بزرگ، خود آن دندان ها نیز امکان حرکت داشتند که باعث به هم ریختن فرم دندانی و در نهایت نرسیدن به نتیجه مورد نیاز می شد.

ساختار مینی ایمپلنت ها

ساختار مینی ایمپلنت ها به شکل استوانه ای و یا کمی مخروطی می باشد. مینی ایمپلنت ها از سه قسمت تشکیل شده اند.

• قسمت سر: سر مینی ایمپلنت ها به گونه طراحی شده تا بتواند به قطعات مختلف وصل شود.
• قسمت گردن: هدف از طراحی قسمت میانی و گردن مینی ایمپلنت توانایی زاویه گرفتن آن است تا امکان قرار گرفتن در دندان باشد.
• قسمت بدنه: بدنه مینی ایمپلنت ها ثبات بیشتری نسبت به سایر قسمت ها دارد و دلیل آن این است که سطح تماس با استخوان را زیاد کند.

ایمپلنت های استاندارد اندازه ای بزرگتر دارند و پس از اتمام مراحل درمان و ارتودنسی برداشته نمی شوند. بلکه باقی می مانند تا سایر ترمیم های درمانی مانند روکش و یا لمینت دندان روی آن اعمال شود.
ایمپلنت های استاندارد که بزرگتر هستند نیز ممکن است برای ارتودنسی استفاده شوند اما پس از درمان برداشته نمی‌شوند بلکه این ایمپلنت ها در جای خود می مانند و بعد روکش دندان یا ترمیم های دیگر روی آنها متصل میشود.

مراقبت های مینی ایمپلنت

پس از اتصال مینی ایمپلنت ها نباید با آنها بازی کرد و دست و زبان به آنها زد. مینی ایمپلنت ها را باید تمیز نگه‌داشت و هر بار پس از مصرف غذا با ملایمت و با مسواک شست.
در طول دوره درمانی با مینی ایمپلنت نباید سیگار کشید و …

کلام آخر

مینی ایمپلنت ها نوعی ابزار درمانی در دهان هستند که در ارتودنسی کاربرد زیادی دارد. از مینی ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه در دهان برای اتصال فنر ها و دیگر تجهیزات درمانی استفاده می شود. اگر قصد بهره گیری از آن را دارید، توصیه می شود که حتما قبل از تصمیم گیری با پزشک مربوطه مشورت هایی را صورت دهید. این مشورت و مشاوره ها کمک می کند تا ابتدا نیاز و مشکل اصلی را شناسایی کرده و سپس در راستای برطرف کردن آن اقداماتی را انجام دهید.